Het is wat je er zelf van maakt

Ik verschiet er elke keer weer van. De tijd gaat voorbij zonder het te beseffen. We zijn al weer bijna 2 weken verder sinds mijn laatste post! Er valt dus weer wat te vertellen. ;)

Chitwan National Park liet me een ander stukje van Nepal zien. Jungle-achtig terein waarin ik het geluk had om wilde dieren zoals rhino’s (wit, 1 hoorn), hertjes (of bambi’s ;)), krokodillen, wilde zwijntjes, … en massa’s vogels en prachtige vlinders te zien. De tocht in de kano bij het ochtenddauw vond ik de topper. Of nee, dat was misschien wel die avond waar we gezellig iets aan het drinken waren, en de ober ons kwam roepen als volgt ‘if you want to see a rhino, come and take a look’. Ik trippelde snel achter hem aan. De andere vrijwilligers waren niet zo enthousiast en vonden het denk ik wat gevaarlijk. Maar ik dacht, als een local met zo een vertrouwde stap stapt, kan het geen kwaad! Dus ik volgde hem op de voet. :) En daar stond hij dan, in de tuin naast het cafeetje, op nog geen 20 meter van mijn neus, gras te eten. Dat gebeurt er dus in het dorp. Wilde dieren die de rivier oversteken (het park heeft 2 rivieren die als natuurlijke grenzen dienen) en het dorp intrekken. Tja, ook voor hen zal het gras groener zijn aan de overkant zeker? :) Nog zoiets, als je in de supermarkt bij de verzorgingsproducten kijkt zie je op vele producten staan: “extra whitening”. En wij er maar alles aan doen om een bruin velletje te krijgen! Zou ontevredenheid over wat men heeft eigen zijn aan de mens? I wonder…

Chitwan was een trip van vele uren op en af. Over een kleine 200 km doe je gemakkelijk 7 à 8 uren. Dat ligt aan de staat van de wegen, en de bergen. Grappig toch dat je bij ons op nog geen 2 uur die afstand zou afleggen. De weg heen en terug was heerlijk (buiten wagenziektje :p). Het merendeel reden we langs de Trishuli rivier, gekend om zijn wit schuimend water en het raften. Zeer mooie uitzichten. Ook de wit besneeuwde bergtoppen passeerden onze ogen.
Terug richting Kathmandu aangekomen stapte ik te vroeg van de bus af. Gelukkig zijn de Nepalezen zeer behulpzaam en kon ik goed en wel aankomen ‘thuis’ (= kindertehuis). Wat had ik de dal bath gemist! In het ‘resort’ waar we verbleven kreeg ik hoofdzakelijk Westers gezind eten voorgeschoteld. Niet mijn ding! ;) Anderzijds was het wel leuk om in de badkamer nog eens een aangedamde spiegel te zien. Ik bedoel dus: warm douchen!! Ook het bed waarin ik sliep was net van andere aard dan de plank waarop ik die tijd dagelijks sliep. Luxe dus!

De trip was ook het moment om bij te praten met de vrijwilligers die op hetzelfde moment met me gestart zijn. De conclusie die ik maakte was: ik zit goed op mijn plek en ik ben best fier op mezelf! Ik vernam ook dat er een aantal van onze groep hadden opgegeven. Jammer en zonde tegelijkertijd! Ik ben er echter van overtuigd dat je het hier voor een groot deel zelf moet maken. Nepalezen zullen je niet zeggen wat je moet doen. Je moet pro-actief zijn, werk zien, voorstellen doen en actie ondernemen. Gelukkig ben ik daar niet slecht in! Ik denk dan ook dat ik voor een groot deel het goed slagen van mijn project aan mezelf mag danken. Jippie! :)

In de weken die ik nog verder doorbracht in Panauti heb ik niet stilgestaan. Het lesgeven stond in de vrije uren bijna dagelijks op het programma. Naast EHBO en reanimatie had ik nog een ander idee opgelopen. Dit kwam ter sprake tijdens een van mijn bezoekjes in Hotel Panauti (wifi) waar ik telkens met Roman aan de praat sloeg. Het is te zeggen, soms kon ik gewoon niet anders! Nepalezen zetten zich er gewoon bij en zijn ook niet verlegen om mee te volgen op je scherm. :) Voor de meisjes vanaf graad 5 t.e.m. 10 (leeftijd 11 tot 16 – of meer) heb ik een les gegeven over ‘maandstonden’. Een topic waar hier (te) weinig over wordt gesproken. Daarenboven is het zo dat in sommige gezinnen, kasten, … meisjes gedurende 7 dagen de kamer niet uit mogen, ze niet de tempel binnen mogen, of weet ik wat nog allemaal. En persoonlijke hygiëne is ook niet wat wij gewend zijn. Dus ik dacht, let’s do that! Best spannend, want ik wist helemaal niet wat ik ervan moest verwachten. Maar ook hier weer: ‘ik doe mijn best, en ik zie wel’. Ik had het ook heel luchtig aangepakt, zonder mijn boodschap te mislopen. Als cadeautje gaf ik ze nog een pakje maandverband (tampons zijn hier nog niet ingeburgerd). Les geslaagd!
De leerkrachten waren heel blij me daar aanwezig te hebben. De laatste dagen dat ik er was kreeg ik ook te horen “we are going to miss you”, “ we have seen some many foreigners, but none so frankly as you”, … Het hoofd van de school reikte me zelfs een certificaat van appreciatie uit… Ingekaderd en al. Hmmm, ik heb het toch altijd wat moeilijk met zoveel woorden van lof.
Ook Himal van Joining hands Nepal, het kindertehuis, was meer dan tevreden. De avond voor ik vertrok: “We had so many volunteers, more then hundred, but no one as you. You’re hard work and love for the children inspired me a lot. I want to do more and take even better care of the kids. We are going to miss you a lot”. Ja….Wat zeg je op zo’n dingen? Niet veel. Buiten een Nepalese dankjewel was ik sprakeloos…

Het is moeilijk te begrijpen waarom er zoveel lof op me afkomt, ik deed in mijn ogen niets bijzonders. Ik was er gewoon, ik deed er gewoon. Anderzijds ben ik natuurlijk blij dat mijn aanwezigheid gewaardeerd wordt! Want daar kwam ik ook voor. Om iets te doen, iets te betekenen, ze iets bij te brengen.

Enkele van de dingen die ik nog heb verwezenlijkt of heb gedaan afgelopen dagen:
• Keukenkasten: proper, opgeruimd en van nieuwe bewaardozen voorzien. Kwestie van beetje properder te kunnen bewaren. Abika (het super toffe en lieve meisje dat het huishouden doet) was in de wolken.
• Keuken: muren, plafond, vloer, tegels, … gepoetst. Met als reactie van de kids: “wauw Karuna sister, we can see ourselfs, it is like a mirror!” :)
• Luizenproject: vooral de meisjes hadden nood aan een stevige behandeling! Alle meisjes zijn nu luizenvrij. Dankzij de goede hulp van mijn 2 zussen! Hopelijk voor een lange tijd! We kregen er zelfs de kriebels van!
• Kleerkasten opgeruimd: oude en slechte kledij weg. Vuile kledij naar de was. Enkel nog deftige kledij erin. De standaard is wel geheel anders dan bij ons! Vreemd genoeg kwam ik nog heel leuke en mooie kledij tegen. Ik weet niet waarom, maar ze zijn bijna bang om mooie kledij aan te doen precies?!
• Naar Kathmandu: tijd voor de aankoop van een goede winterjas, nieuw schoeisel, ondergoed en sokken. Dat was nodig! De dag sloten we af met super spicy mo-mo’s, een bezoek aan de bioscoop en enkele wagenzieke kids achteraan in de jeep. Heerlijke dag! En ik dacht ook “If I can manage 10 children, I will be able to manage some of my own also”. Haha! Anderzijds waren ze ontzettend geduldig en braaf. Als ik ze vroeg om op de bank te zitten en te wachten, wat ze soms heel lang moesten doen!, deden ze dat ook. Ik vond ze super om mee te hebben. Ik vraag me af wat er zou gebeuren als ik hen zou vervangen door 10 Westerse kinderen met een leeftijd van 6 tot 16 jaar. I wonder...Again… :)
• Badkamers: stevige poetsbeurt! De kids verschoten zelf van de zeepresten die van de muren afkwamen. Opzet geslaagd noem ik dat. :)
• Herstel materiaal: een snelkookpan werd niet gebruikt omdat de rubber ontbrak. De houten plank voor het maken van roti’s was buiten strijd omdat er enkele stukjes ontbraken. Moeilijk was dat niet. Nieuwe rubber gaan halen en de plank afzetten bij de lokale houtbewerker. Dat koste alles te samen wel geteld 20 cent en wat vrije tijd. De houtbewerker had genoeg met de dagelijkse glimlach die ik hem gaf als ik voorbij liep. Althans, vermoed ik, want ik moest niets betalen voor de reparatie. :p
• Praktisch materiaal aanschaffen: poetsgerij, steamer voor mo-mo’s te maken, plastic bakjes voor badkamers,…
• Opstart environmental program: We hadden een presentatie van de film ‘An inconvienent truth’ voor de leerkrachten en enkele leerlingen van de school. Himal wil een project opzetten waarmee hij het afvalprobleem lokaal wil aanpakken. Alle begin is moeilijk. Maar het is een begin! Als het kan en mogelijk is, wil ik hem hierin steunen in de toekomst. Want afvalbeheer is een ontzettend groot probleem in Nepal!
• Eten gemaakt en ze andere smaken leren kennen: ontbijt met havermout, noten en fruit en soep die barste van de groenten. En om eerlijk te zijn, Nepalees eten smaakt beter. Ik hoop dat ik mijn eigen eten nog gewend geraak eens ik terug in België ben!!
• Een jongen die terecht was gekomen in Panauti, die helemaal alleen was en gewond was geraakt na het vallen met de fiets. Hem mee naar het ziekenhuis gebracht en de kosten samen met Tesja betaald. Hij kwam vanuit Lumbini, dat is een hééééél eind van Panauti. Meer dan 9 uur busrijden ofzo. De jongen was gewoon op de bus gestapt en bij ons in het centrum terecht gekomen.
Het ziekenhuis is een verhaal op zich. In plaats van de jongen (die verschrikkelijke pijn had) te helpen, stonden ze met wel 7 rond hem te draaien. Ik werd er ongeduldig en boos van! Voor elke stap dat ze ondernemen schrijven ze een papiertje. Daarmee moet je dan naar de kassa om te betalen of naar de apotheek om je spullen op te halen en ook meteen te betalen. Geen geld? Dan helpen ze je gewoon niet. Onvoorstelbaar! Ook de toestand van al het materiaal daar. Ik zou mezelf ontzettend onveilig voelen moest ik daar als Westerling terecht komen… Dus zo ging het: voor ze ook maar iets deden: betalen voor pijnstiller. Dan: betalen voor vaccinatie en wat ontsmettingsmateriaal. Dan: betalen voor een RX. Dan: betalen voor nog andere medicijnen en materiaal.
De jongen bleef uiteindelijk bij de politie omdat ze moesten uitzoeken hoe en waarom hij er was, en trachten in contact te komen met familieleden. De jongen had ook een kopje melk en koekjes gekregen. We denken dat hij die dag nog niets of niet veel had gegeten. Uiteindelijk viel het nog mee. Een gebroken arm, gekneusde knie en wat schaafwonden. Maar de jongen zag er zo hulpeloos uit. Zo onverzorgd. Zo liefdeloos. Buiten de vele schattige puppy’s die hier rondlopen, zou ik hem ook in mijn koffer willen steken.
Ik geloofde ook eerst niet dat hij gevallen was. Ik dacht dat hij uit de slavernij zou komen, want dat is hier in Nepal absoluut aanwezig. Ook al is het verboden. Maar hij was dus in goede handen gekomen. We gaven hem ook nog een aantal roepies, zodat hij toch zeker de dag nadien nog wat kon eten. Een opgelucht hart voor Himal, Tesja en mezelf. Een (onaangename) ervaring rijker voor Tesja en mij.
• Waarschijnlijk nog wel enkele dingen die ik nu vergeet op te noemen.

Alles, maar dan ook alles, deed ik met heel veel plezier. Ook al was het werkje op zich misschien niet zo prettig (ik weet wel leukere dingen dan vet van de muur te schrobben of luizen uit te kammen). Ik had er ook geen moeite mee om te helpen in het huishouden, de afwas te doen, de was van de kids te doen, … Ook al was dat ‘niet beschreven in mijn taakomschrijving’.
Wat ik wel telkens probeerde te doen, is om de kinderen, Abika, Himal, erin te betrekken. Of door ze aan het werk te zetten, of door ze uit te leggen hoe ik tot het resultaat kwam. Kwestie van op lange termijn ook iets te betekenen. Zo hebben de kinderen ook geleerd om steeds sokken aan te doen in hun schoenen. De geur was soms om achterover te vallen! Sinds onze aankoopdag te Kathmandu hebben ze een aantal paar sokken extra. Ze kunnen er dus niet meer onder uit! :p Karuna sister heeft hen wat vormen van netheid bijgebracht mijn gedacht! :)

Verder kon ik in de afgelopen dagen nog heel wat interessante gesprekken voeren met locals. Het leven hier is zo ontzettend anders. Elke dag besef ik dit meer en meer. Kan je je voorstellen dat je ziek bent en niet in staat bent om je huishouden, je dieren te verzorgen? Wel, hier neemt de buurt het gewoon voor je over. Iets mis met je? Je bent nooit alleen, want ze staan zo voor je deur. Familie, vrienden, sociale contacten zijn hier ontzettend belangrijk. Ik genoot er dan ook heel hard van om telkens met iedereen de tafel (euhm.. grond) te delen. Zó eenvoudig, maar zó leuk!! Daar kan onze Westerse wereld wel een puntje aan zuigen... Including me!
Anderzijds heb je in Nepal ook geen geheimen. :) Iets vertellen en nadien spreekt een ander je er over aan. Of kom je iemand ‘bekend’ tegen op straat en vraagt die “where are you going?”, “what are you going to do?”, “what are your plans for today?”. De leerlingen op school zijn ook heel nieuwsgierig. Als je ze niet tegenhoudt vragen ze nog je kleur van onderbroek (bij wijze van spreken). Alleen op de vraag “how old are you?”, antwoord ik niet zo graag. ;) Ik zal binnen enkele dagen mijn 30-ste verjaardag vieren. 30 en in Nepal. Dubbel speciaal.

Ondertussen vertoef ik in Kathmandu, ik ben er te gast bij Rajesh en zijn familie. Morgen vertrek ik met de bus richting Pokhara waar ik een aantal van mijn mede-vrijwilligers zal ontmoeten. Pokhara wil ik gebruiken als basis voor hetgeen ik nog graag zou willen doen in de resterende tijd in Nepal. Dit wil ook zeggen dat ik al afscheid nam van de kids en het kindertehuis. Dat gebeurde afgelopen maandag. Ondanks dat ik me zo professioneel mogelijk had opgesteld, mezelf had voorgenomen me niet te hard te binden, en te laten binden, aan de kids, had ik echt een krop in mijn keel tijdens de ‘afscheidsceremonie’. Meer omdat ze afscheid van mij moeten nemen. Ze hebben al geen mama en papa meer (of zien ze maar heel weinig, of de ouders hebben gewoon de band verbroken), ze missen al zoveel in hun emotioneel leven (ook al zijn zitten ze echt goed in het kindertehuis). Elke keer opnieuw moeten ze afscheid nemen van mensen die iets voor hun betekenen. Dát vooral doet me pijn. Het is zelfs hartverscheurend. Zeker wanneer er traantjes beginnen te rollen bij de kinderen. Ik moest heel veel moeite doen om me sterk te houden… Als er één tip is die ik aan vrijwilligers wil geven: bewaar een gezonde afstand. Probeer niet enkel de plezante en leuke uit te hangen. Doe goed en je aanwezigheid wordt sowieso gewaardeerd. Laat de kids je niet té graag zien. Het doet hen veel te veel pijn om nadien afscheid te nemen… Ik word er weer helemaal triest van als ik het neertyp… Vandaag voel ik me ook voor het eerst nutteloos. Ik mis mijn routine, de karateles met de kids, de leuke momenten samen, het nuttig bezig zijn voor anderen. De komende tijd is voor mezelf. Ik hoop dat ik dat goed kan invullen en het overleef. :) Ik doe in ieder geval mijn best en ben uit op nieuwe ervaringen!

Enkele quotes, uitspraken om af te sluiten:
Het is wat je er zelf van maakt.
Be good, do good.
Sharing is caring.
The best things in live aren’t things.

Tot de volgende!
Excuses, het is weer een lang verslag geworden... :)

ps: post gerust een reactie hier!
ps2: Een hele GROTE dankjewel van mezelf, maar ook van de kids, Abika en Himal aan iedereen die een centje heeft ingelegd voor mijn project!!