Voor altijd

Bijna een jaar later.

Na mijn terugkomst uit Nepal werd ik meteen in het Westerse leven gegooid. Niet veel tijd gehad (gemaakt?) om dingen af te ronden zoals mijn reisverslagen en fotoboek. Nu het eindejaar in zicht komt vind ik dat het wel eens tijd is geworden… :)

Het leven gaat verder, maar doorheen de tijd heb ik nog vaak aan Nepal gedacht. Dagdromend of bewust. Klinkt misschien wat vreemd, maar ik heb nog vaak mijn verslagen herlezen. Leuk om alles nog eens te herbeleven.

Ondanks het feit dat ik het hier goed heb en ook omringt ben met zoveel lieve mensen en leuke dingen, mis ik het daar zijn wel af en toe. Vooral het kleine, de warmte en vreugde van de kleine zusjes en broertjes, Abika, Himal, mijn lieve zus Tara, en nog een heel aantal andere mensen die ik heb leren kennen.
Gelukkig bestaat Facebook ook in Nepal en heb ik dus nog af en toe contact met hen.

Al die mensen, al die kleine dingen, al die ervaringen draag ik mee. En die maken me blij, warm vanbinnen en nederig tegelijkertijd.

N.E.P.A.L. is inderdaad een never ending story. Ik heb een stukje achtergelaten in Nepal, maar ZOVEEL meer terug mee naar huis genomen.

Het is waar, reizen en zeker vrijwilligerswerk doet iets met je. Het maakt je.

Dhanyabad!

Namaste,
Karuna-sister