Eenvoud siert

Al een anderhalve week vloog voorbij. Mijn volgende stap in het verhaal begon op maandagochtend richting Panauti. Een klein dorpje, zo’n 35 km verderop van Kathmandu. De ochtend begon zeer prettig onderweg naar het buspark. Een (vrij grote) aap liep lekker de straat over. Niet zomaar. Hij verplaatste zichzelf tussen 2 van de elektriciteitsdraden die boven de weg gespannen waren. Soort van hoogteparcours. Zelfs Rajesh, die me samen met de 2 andere meiden wegbracht, stond hier wat verbaast naar te kijken. Een ‘ik-geloof-mijn-ogen-niet’ momentje (zo er nog wel meerdere zullen zijn de komende dagen).
De rit naar Panauti ging super vlot aangezien de tijd werd voorbij gepraat met Tesja. Aangekomen te Panauti kon ik weer een heleboel nieuwe indrukken opdoen. Het is er veel rustiger, landelijker, fraaier, maar zeker niet meer ontwikkeld. In tegendeel zelfs. Maar absoluut een dorpje met charme. Ik kreeg door de dames een rondleiding in het kindertehuis en onze kamer die zich aan de overkant van het kindertehuis bevindt. Ik had me er allemaal iets compleets anders bij voorgesteld. Alles is er zo ‘open’. Het huis zelf begint vanaf de 2de verdieping (gelijkvloers is een winkel, 1ste verdieping is de woonst van de uitbaters). Het begint dus op de 3de verdieping van de meisjes (lees: slaapkamer, badkamertje en nog een andere kamer), dan de jongenskamer (lees: idem, inclusief een niet zo prettig bedplas-geurtje – tevens onze classroom), met de keuken als laatste verdieping (lees: afgesloten ruimte met kookvuur, afwasbak, wat kasten, koelkast en een tv). Het overige van de bovenste verdieping is open. Dan heb je nog een trap die naar het dak gaat. Hier wordt de was opgehangen en staat het reservoir voor water. Dit is ook de plek om te genieten van een heerlijke uitzicht. Je kan er de besneeuwde bergtoppen van het Himalaya-gebergte zien. Ten minste, als er geen bewolking is. :) Want Nepal begint zich stilaan klaar te maken voor winter. Althans zo voelt het deze week. Opmerkelijk veel koeler dan de afgelopen 2 weken.

Na wat uitpakken en installeren in de kamer gingen we richting het centrum voor een korte rondleiding daar. Nadien terug naar het huis. Ik maakte er kennis met Himal. Hij is de man die zijn alles wat hij heeft onder het kindertehuis zet. Het eerste contact was ontzettend open. Een heel vriendelijke en zorgzame man. Om 16u was het zover. Vanaf het dakterras zag ik ze aankomen. 8 stuks netjes in een rij (de 2 oudste meisjes waren nog op school). Wachtende tot ze boven waren, voelde het alsof ik een groot cadeau ging krijgen. Ik was best wat zenuwachtig! :) Ze waren heel enthousiast, ook tijdens de welkomstceremonie. 1 voor 1 stelde ze zich voor, telkens afsluitend met ‘You are welcome sister Karuna’, ‘I hope you have a good time with us sister Karuna’,… Want zo spreken ze elkaar aan. ‘Sister’, ‘brother’, ‘didi’ (grote zus), ‘bahini’ (oudere zus), ‘bhaai’ (jongere zus) en ‘daai’ (oudere broer). Ik had een kropje in mijn keel en moest slikken. Ik was aangedaan van hun hartelijkheid.
Op die eerste namiddag –avond stond nog op het programma: snacktime, evening class, homework en diner time (waar ik voor de eerste maal geit at!) Leuk om meteen mee te draaien! Fijn ook om dit samen met de 2 andere vrijwilligsters te doen.

Zo gaat het elke dag:
5u40: opstaan
6u: klaar voor karateles
7u30: kleine snack en thee
8u-9u: morning class (creatieve dingen, spelletjes spelen,…)
9: breakfast (lees: dal bath = rijst met linzen en groenten)
9u-9u45: klaarmaken voor school (haren invlechten enzo – doet me herinneren aan vroeger, hé zussie ;) )
10u-16u: vrije tijd (lees: helpen bij het huishouden, voorbereiding klastijden, was doen, winkelen, rusten, kleine eigen projectjes uitvoeren, …)
16u: Snacktime (lees: dal bath, jep, rijst again)
17u-18u: Evening class (Engelse les, ingevuld op allerlei manieren)
18u-19u: Homework (helpen bij het maken van huiswerk)
19u: Diner time (dal bath :) )
20u: Bed time (ook wij liggen niet heel veel later onder de veren. Het is nog steeds wennen aan de houden plank waarop we slapen. De matras die erop ligt is niet de moeite om te vermelden!)

De eerst volgende dag ging ik met de kids mee naar school. Om te zien hoe het er was, hoe het schoolgaan er in Nepal kan uitzien. Ook in school werd ik hartelijk ontvangen. Zowel door andere kinderen als de leerkrachten. Alleen zeer geïnteresseerd en klaar om vragen af te vuren. Want zo zijn Nepalese mensen wel. Heel benieuwd en niet vies van persoonlijke vragen. :) Na de eerste bel volgt er elke ochtend een soort ceremonie. Alle leerlingen moeten in rijen gaan staan. Er wordt zelfs een microfoon en een set luidsprekers bijgehaald. Ze moeten op signaal bewegingen uitvoeren. Armen omhoog, omlaag, vooruit, marcheren, positie innemen,… Na het zingen van het volkslied onder begeleiding van muziekinstrumenten (bespeeld door enkele leerlingen) en een soort van belofte marcheren de leerlingen hun klas binnen. Alhoewel we volgens de Nepalese kalender ons in het jaar 2071 bevinden, is de tijd in Nepal blijven stilstaan (volgens onze normen dan toch). Het is ook geen abnormaliteit om kinderen de straffen met de lat, om balpennen tussen de vingers te steken en in de handen te knijpen, enzo verder. Dat zijn verhalen die de kinderen ons regelmatig vertellen. Ook dat ze soms schrik hebben in de klas… Eén van de volgende keren dat ik in school was, werd ik tijdens het ochtendritueel – op een voor hun onopvallende manier, niet dus!– ineens het kantoor binnengeleid door een van de leerkrachten. Ik had al gemerkt dat er iets gaande zou zijn, want de leerkrachten waren me opvallend meer aan het bekijken dan anders, en een beetje aan het konkelfoezen. Er waren ook een heel deel leerlingen naar voren gegaan en James (een van de kids die bij me in de buurt in de rij stond) had ook al iets gezegd. Waar het op neerkwam was dat alle leerlingen die niet ‘in proper uniform’ waren een slag in het gezicht kregen (met beide handen). Eén voor één in de rij mochten ze bij de leerkracht passeren. Het was zondag, de dag na hun enige vrije dag in de week. Er wordt dan verondersteld dat iedereen de tijd heeft genomen om zich opnieuw te kleden volgens de normen en er netjes uit te zien. Ik dacht er het mijne van en ging er niet over in discussie. Aangezien ze het voor me wilden verbergen, kan ik vermoeden dat ze ergens beseffen dat het niet volgens mijn normen zou zijn.

De eerste dagen te Panauti voelde ik me misschien een beetje verloren. Het is te zeggen, ik had nog niet echt een zicht op wat ik hier kon betekenen en verwezenlijken. Ik had ook wat tijd nodig om een zicht te krijgen op de stand van zaken. Gelukkig zat ik, samen met Tesja, na enkele dagen met Himal ‘rond de tafel’ (zo grappig dat dit spreekwoord hier absoluut geen betekenis heeft, want we zitten altijd op de grond :)). Ook in de dagen nadien kon ik een beetje een plan opzetten voor mezelf. Zo zou ik starten met een les reanimatie voor leerkrachten, en besprak ik al met Himal een mogelijke besteding van mijn verzamelde centjes. Omdat ook Tesja een bedrag bij elkaar had verzameld, kunnen we dus heel wat betekenen. Enkele van de dingen op de aankooplijst: een nieuwe winteroutfit (ze hebben echt geen deftige kledij, schoenen,…), aankoop van praktische schoolspullen (‘stationary’, zoals schriftjes, balpenen, … absoluut noodzakelijk, maar een grote kost voor het kinderhuis), wat werkmateriaal om hun stukje grond te kunnen bewerken (zodat ze zelf ook meer dingen kunnen telen), opzet van een environment project (meer daarover later). Ik kocht er ook al wat andere praktische dingen mee om hun kast met knutselgerij, boeken,… te ordenen. Alsook nieuwe drinkflessen voor school.
In het kleine mini-project van ‘cleaning the cupboard’ heb ik de kids betrokken. Ik vond het belangrijk om hen een aantal waarden van netheid, respect voor spullen enzo meer bij te brengen. De kids waren heel enthousiast. Eigenlijk gingen ze zelfs op ontdekkingsreis. Heel wat leuke dingen hebben ze gevonden tussen hun rommel! Op die manier wist ik ook beter wat ze al hadden en wat niet (en misschien aangekocht kon worden). Sowieso had ik die rommelige kast geen weken kunnen aanzien. Mijn vingers kriebelde al vanaf moment 1! :) De voor en na foto’s spreken voor zich. Ook Himal was ontzettend onder de indruk. “You inspire me”. Nog nooit geweten dat ik iemand kon inspireren met een opgeruimde kast. Haha! :) Wel heel leuk natuurlijk. Zo kom ik ook tot onze kamerdeur. Een ongelooflijk geluid wanneer het schuifslot opengedaan werd, en de deur maakte een lawaai voor het hele gebouw. Leuk als je naar het toilet moet ’s nachts en je met 3 op 1 kamer ligt. Via via een soort van olie kunnen bemachtigen. Smeren die handel! De vrouw van het gezin die bij ons in het gebouw woont (heel vriendelijke mensen trouwens, ze komen heel graag onze kamer binnen ;)), kwam bewonderd kijken. “Dhanyabad!, Dhanyabad!” (= dankjewel), en ze verwees me vriendelijk naar de overige deuren. Wat ik met plezier deed. Ook de man des huizes kwam nadien alles eens inspecteren en me bedanken. Zo moet dat. De koe bij de horens vatten! Dat is ook wat ik hier zoveel mogelijk tracht te doen. Het besef dat mijn tijd hier kort is, wordt elke dag groter. Ik ben hier nu al bijna anderhalve week. Er is niet veel tijd te verliezen! Ik ben dan ook blij dat ik deze week op school een programma rond eerste hulp en reanimatie kon opstarten. Dat kwam er nadat ik mijn les CPR (reanimatie) had gegeven aan de leerkrachten. Het is te zeggen, aan leerkrachten en leerlingen. Want er was heel veel interesse. Meer dan 30 aanwezigen. Daar stond ik dan met het idee om aan enkele leerkrachten les te geven. Tot vlak voor de start wist ik van toeten of blazen. Welke lokaal, hoeveel aanwezigen, was er überhaupt ruimte om iets voor te doen, … Maar het stoorde me niet. Ik was met de instelling gegaan ‘ik zie wel en ik doe mijn best’. Geen slechte instelling hier blijkt. :) Ze waren heel aandachtig, maar niet voorbereid voor een interactieve lesstijl. Het koste me bijna zweet en tranen om ze achter de schoolbanken uit te krijgen. Ze zijn dit ook absoluut niet gewoon! Lesgeven is in Nepal: voorlezen uit het handboek. Tot nadenken worden leerlingen absoluut niet gestimuleerd. Schoolwerk maken is gelijk aan overschrijven (elke dag!!). Tijdens de lessen die we in het kindertehuis doen, zetten we alles op alles om dat wel te stimuleren.
Het besef kwam snel, vooral ook toen ik in een van de eerste dagen Clara hielp bij haar huiswerk. Ze had een leestekst, en daar ging het over zaadjes planten, tarwe, bloem, enzo. Ik vroeg haar dan ‘what can we make if we have wheat flour?’. Hier wou ik gewoon dingen horen zoals roti, naan (brood-achtige dingen), pancakes,.. Haar antwoord was gewoon een zin uit haar boek (die ze perfect vanbuiten kende). Ze zat er compleet naast. En dat is niet omdat Clara niet snugger is, want dat is ze wel. Creatief denken, oplossend vermogen, zullen ze niet leren op school. En dat merk ik ook tijdens de lessen die ik in school geef. Het is dus wat aanpassen, maar ik probeer de lessen wel heel interactief te houden. Dat ze hun hoofd maar wat gebruiken als ik voor de klas sta! :)
De leerkrachten waren in ieder geval onder de indruk en vol lof na hun les reanimatie. ‘We can learn so much from you’, ‘You have such a great expression’, ‘It is so different from the way we teach’… Jaaaa, dat kan ik geloven, dacht ik bij mezelf! Ze lieten het dan ook niet om foto’s te trekken en me te filmen tijdens de les. Wel, ik hoop dat ze er echt iets mee doen!

In de vrije tijd die ik heb (op dit moment beperkter geworden door lesgeefproject op school) zet ik een stapje in de nabije omgeving, of zet ik me met een kannetje black tea (met heeel veel suiker…) in een nabij gelegen hotelletje waar ik van de wifi kan genieten. Al enkele malen ging ik naar Banepa, het nabij gelegen dorp waar net iets meer te vinden is dan in Panauti. Het is een busritje van een half uur, al dan niet met geiten onderaan in de bus, of een Nepalees die denkt dat hij me voor de gek kan houden en me voor de rit 100 roepies wil laat neertellen (de rit naar Banepa kost 15 roepies, zo’n 13 cent :)). Heerlijk!
De vrije momenten zijn ook ideale momenten om ongekende dingen te proeven, dingen te ontdekken, te zien,... Dat is het leuke aan het zijn in een ander land. Ontdekken en beleven. En dat doe ik hier volop in Nepal. Ik ben bovendien ontzettend gecharmeerd door de eenvoud van het leven hier. We hebben totaal niet veel nodig, maar we zijn zó verwend in ons klein belgen landje. Dat er water uit de kraan komt is voor ons compleet normaal. Hier zit je soms zonder water en stroom. Dat je een warme douche kan nemen is onze logica zelve. Hier is het met koud water te doen (alhoewel we in het tehuis wel verwend zijn, daar kunnen we soms een ‘warme’ douche nemen). Dat je het in de winter warm hebt thuis, kan je hier op je buik schijven. Verwarming hebben ze hier niet. En het is hier ook koud! Dat er ramen en deuren staan in een klaslokaal? Natuurlijk! Hier in Nepal niet. “I will close the window”, zei ik in een van mijn eerste lessen tegen de leerlingen. Omdat het echt aan het waaien was in de klas en het er best wel koud was. Tot ik vaststelde dat er gewoon geen venster in het raam stond. Lagen we allemaal even plat van het lachen (en ik betrapte me er dus zelf op hoe normaal ik sommige dingen eigenlijk vind). Idem voor de deuren. Die zijn er niet. Ik wil niet weten hoe koud het is op de schoolbanken in de winter…
Op een andere dag wou ik voorstellen om de documenten die ik had gemaakt, aan de leerlingen te bezorgen. Ik vroeg wie er een e-mail adres had. Compleet domme vraag denk ik achteraf. Daar stond ik dan met mijn Westers idee dat er toch wel een aantal leerlingen een mailadres zouden hebben. Niet dus… Er is hier heel weinig kennis over het gebruik van een computer en internet (misschien daarom ook dat het internet hier zó traag is? ;)). Toen ik het had over verdrinking vroeg ik hoeveel, van de klas van 20, er konden zwemmen (leeftijd 14-15 jaar). 1 leerling stak zijn vinger op. En de kans is groot dat die persoon eigenlijk ook niet echt kan zwemmen. En zo kan ik nog een heel aantal dingen opnoemen. We hebben het heel goed in België! Of misschien net niet…?

Enkele dagen geleden had ik het geluk om Himal zijn mama (Aama) terug te brengen naar huis (dorpje boven een bergtop genaamd Gonbodad). Zijn mama was erg ziek geweest en omdat ze niet de nodige zorgen kon krijgen in haar eigen dorpje, was Himal ze gaan halen om haar thuis te kunnen verzorgen. Ze was er weer bovenop, dus tijd om na 2 maanden terug te keren. Himal had me al op voorhand gezegd dat het een lange rit zou zijn. Dat was het ook, maar oh zo fantastisch!!! De landschappen, de uitzichten, het gezellige getater in de auto (waar ik natuurlijk niets van begreep), het stof (waar ik soms ook heel hard op vloek), de Indische en Nepalese muziek die op de achtergrond klonk,… Geweldig. Aangekomen (na meer dan 3 uur), moesten we nog een 15-tal minuten omhoog stappen om tot de eigenlijke woonplaats van Aama te komen. Daar werden we meteen getrakteerd op fruit recht vanuit de bomen (guava, passievrucht en appelsien) en kort daarna een snack bestaande uit geplette rijst en gedroogd geitenvlees. Weer iets op mijn lijst van nieuwe smaken! :) Het huis van Aama was nog meer basic, maar heel karaktervol.
Veel tijd hadden we niet, want we moesten de hele weg nog terug. A bumpy road kon je dat wel noemen. Off road kan ik niet zeggen, want het was wel degelijk de weg! Het was zo schudden en schodderen, dat ik op een bepaald moment zelfs besloot om mijn bh-bandjes aan te spannen! :D

Deze week ben ik de enige vrijwilligerster aanwezig. Mijn 2 medevrijwilligers zijn voor een trip vertrokken. Dat maakt dat ik mijn eigen ding volledig kan doen. Om eerlijk te zijn geniet ik daar wel van. Niet dat het niet leuk is met hen, integendeel, maar het is ook eens leuk om gewoon alleen te zijn. Deze week ben ik dus begonnen met les te geven in graad 9 en 7. Ik geef er eerste hulp en reanimatie. Vermoedelijk zal ik tot het einde van mijn aanwezigheid elke dag in de klassen lesgeven. Leuk om mijn kennis door te geven! De dagen gaan nog sneller, en veel vrije tijd schiet er niet over. Zo wil verschillende dagen mijn blog aanvullen, maar ik kom er niet toe. En als ik dan klaarzit in het internet café, dan is er geen stroom! Bovendien lijkt het alsof de stroomuitval er elke keer is op het moment ik stroom nodig heb! :) De dagen zijn ook best lang, van 6u ’s morgens tot 20u ’s avonds. Maar goed, beter dan niet weten hoe mijn tijd in te vullen denk ik dan!
Vandaag zal ik het kinderhuis ook even verlaten voor een aantal dagen. Ik zal met enkele van de vrijwillgers, waarmee ik in Kathmandu de inleefweek deed, afzakken naar Chitwan National Park. Het ligt in de ‘terai’ van Nepal. Nepal heeft een enorme geografische diversiteit. Je hebt het vlakke land gelegen in het zuiden van Nepal, grenzend aan India (terai), de ‘elevated flatlands en hills’ (daarin ligt Panauti) en de bergregio (hier zal ik later in mijn reis een trekking doen).

Buiten het feit dat mijn darmen en maag wat lastig doen sinds ik hier in Panauti ben, verteer ik Nepal goed. Het smaakt! Zelfs de rijst die ik 3 maal per dag op het menu krijg! En ik verlang totaal (nog niet?) naar Westers eten, het Westerse leven. Alhoewel… :) Een salade met warme geitenkaas en spekjes zou me misschien nog kunnen smaken. Heel vreemd trouwens. Geiten alom, maar geitenkaas hebben ze hier niet! Himal lachte zelfs toen ik er naar vroeg.

Nepal, het land dat me al op verschillende manieren (positief en negatief) heeft verrast. En ik ben nog maar bezig aan week 3! :)
Benieuwd wat Chitwan gaat brengen! De uitstap start morgen. Ik kijk er naar uit!

De foto's vind je later terug in deze blog, je vindt er nu ook al op Facebook.