Week vol indrukken

Ik sta op het punt om de volgende stap te nemen in mijn reis te Nepal. 1 dagje later dan gepland, vertrek ik morgenvroeg bij het ochtendgloren (hier: bij de blaffende honden) richting Panauti. Ik kreeg enkele dagen geleden te horen dat de 2 andere meisjes van het kinderhuis voor een weekendtrip terugkwamen richting Kathmandu. De 2 toffe meiden (uit Nederland en Zweden) hebben er al 2 weken opzitten in het kinderhuis. Ze waren laaiend enthousiast. Over de kinderen (10 ‘stuks’ :)), Himal (de eigenaar van Joining Hands Nepal), over alles. Ze waren zelfs enthousiast over de Dahl bad die ze tot 3 maal toe per dag eten! Brainwashed? Ik sta te popelen! Ik kreeg te horen dat Himal heel into milieubewustzijn is. Komt perfect uit! Want na de tonnen verloren afval die ik hier al overal heb zien liggen (ook niet moeilijk, een vuilbak is hier zeldzaam in het straatbeeld), kwam ik met het idee om iets rond afvalbeheer te doen met de kinderen. Ook mijn collega’s in spe hadden zoiets al in gedachten. Great!
Daarnaast, na het vele praten met Rajesh en Ama (Nepalees voor ‘mama’ – de vrouw van Rajesh), wil ik ook nog iets doen rond eerste hulp bij ongevallen (bloedneus, bewustzijnsverlies, wonden,…). Dit zal vooral nuttig zijn voor de verzorgers in het kinderhuis en leerkrachten van nabij gelegen scholen. Sluit perfect aan bij de reanimatie die ik plan te geven. Hoe, waar, wat en wanneer? Ik moet het nog allemaal uitpluizen! Een van de dagelijkse bezigheden van een vrijwilliger. Soms word je nu eenmaal voor de leeuwen gegooid. Alhoewel ik denk dat dit bij mij nog zal meevallen. So excited! Alleen een beetje bezorgd over het feit dat ik weer te veel zal willen doen en de kans loop niet voldaan mijn vrijwilligerswerk er af te ronden. Om mezelf te beschermen zal ik dus snel moeten uitzoeken welke dingen ik er precies wil verwezenlijken. Een uitdaging.

Voor de rest vloog de week hier voorbij. Gelukkig zijn er de notities die me een beetje helpen bij het vertellen nu.
De introductie tot het publiek transport: geweldig. Als je wil ondervinden hoe het is om je als sardientjes op een geplette sandwich te voelen, take a bus in Nepal! :o Een maximum aantal inzittenden? Laten we er minstens zoveel bijdoen! Leuk vooral als de achterste de bus moet verlaten. :) De kennis van het lokaal transport kwam goed van pas toen we tijdens de ‘scavenger hunt’ richting Jamal gestuurd werden met een lijstje vol Nepalese ingrediënten. Grappig hoe dat we van het ene kraampje naar het andere gestuurd werden.
Ik at ook voor de eerste maal in mijn leven buffel. Hindoe mensen mogen namelijk geen koe eten. Net zoals in India is dit dier heilig. Om deze reden mogen wij ook nooit binnen in een hindoe tempel. Zelfs al ben je vegetariër. Het zit in je bloed (bv. omdat je ouders wel koe aten). Je kan wel het hindoeïsme praktiseren, maar je kan enkel hindoe zijn als je in een hindoe familie geboren wordt. In tegenstelling tot het boeddhisme. Iedereen kan boeddhist zijn. Beide religies hebben best veel met elkaar gemeen. Zo gebruiken ze onder andere een heel aantal dezelfde goden (niet moeilijk als je er maar liefst 33.000 verschillende in de aanbieding hebt!!). Elke dag valt er dus wel iets te vieren en aan ‘iemand’ een offer te bieden. De spelregels van de religies zijn zó anders dan wat wij gewend zijn. Het is fascinerend om te zien hoe het geloof de mensen hier dagdagelijks, bijna tot op de minuut, bezig houdt. Het mooie eraan is wel dat achter elk van de gebruiken een verhaal of een reden zit. En in een heel aantal kan ik me wel vinden.
We hadden het geluk een vrijwilligster te hebben die jarig was. Hiermee konden we ook aan de tafel schuiven voor een typisch Nepalese verjaardag. Lees: een gekookt en gefrituurd ei, gefrituurde gember en look voor de jarige en de goden, en een glaasje raksi voor iedereen. Toppie! Alhoewel ik de raksi mooi aan me voorbij heb laten gaan. Ik verschiet er niet van waarom ze dat spul ad fundum drinken! :p
Op de planning stond er een hiking tocht. Wauw, was dat even een andere Nepal! Rust, ‘propere’ lucht (het kan hier best smoggy en bedrukkend zijn) en een totaal ander landschap. Na hijgend op de top van een berg aan te komen, konden we genieten van het zicht over de vallei van Kathmandu. Ik ga zeker en vast voor een hiking tocht in de bergen na afloop van mijn vrijwilligerswerk!
Gisteren (zaterdag) gingen we met onze groep een dagje er op uit. Op het programma Pashupatinath tempel, Swayambhunath tempel (met zijn 365 treden), Kathmandu Durbar Square (waar we de ‘living goddess’ zagen verschijnen), The Garden of Dreams en Tamal. Pittig schema. Hetgeen me het meest bijbleef waren toch wel de rituele verbrandingen bij Pashupatinath. Ik werd er een beetje vrolijk, stil en misselijk tegelijkertijd van. Voor ons zagen we enkele dode mensen liggen, en doden die al aan het branden waren. Een heel ritueel (hoe kan het ook anders hier in Nepal) gaat eraan vooraf. Zo wordt het lijk ontdaan van alle bezittingen (we komen immers zonder ‘attachements’ op deze wereld). Nadien wordt het lijk gewassen in de rivier (de tempel ligt aan een rivier). Nadien zal de oudste zoon (in geval van de vader) het lijk in brand steken. Dit gebeurt via de mond. Vuur is het meest zuiverende, en door onze mond komen heel wat goede en slechte dingen. ‘To get rid of it’, om zichzelf te zuiveren, wordt de crematie dus begonnen via de mond. Het lijk krijgt ook 3 kleuren: wit (teken van nieuw begin), oranje (puurheid) en rood (geluk en viering). Nadat het lijk voor 6 uur heeft gebrand (en de botten tot kleine stukjes verbrijzeld zijn), worden de assen in de rivier Bagmati-rivier geschoven. Deze rivier mondt uit in de heilige Ganges-rivier te India. Leuk te weten dat ze zich verderop wassen in deze rivier, of hun afwas doen. Pashupatinath is ook de tempel waar begin en einde samenkomen. Je kan hier ook terecht bij de goden wanneer je bv. geen kindjes kan krijgen. Er valt hier nog zoveel rond te vertellen! We zagen er naast de vele mannelijke dieren (geofferd tijdens de volle maan) ook weduwen die gekozen hadden voor unattachement en heilige mannen. We brachten er ook een bezoek aan een soort huis voor ouderen. Nepalese ouderen zijn zo karaktervol!
Na wat rondsnuisteren in de winkelstraten, sloten we de dag af met een restaurantje in Tamel. Hoewel ik ging voor een iets typischer Nepalees gerecht (ik kom hier immers niet om Westers te eten), koos het merendeel van mijn mede-trippers voor een goeie biefstuk. ;) Een restaurant op maat van bezoekers, aangezien het de koe was die op de tafel verscheen. :) Ik at die dag ook voor het eerst ook mo-mo’s. Soort van dim-sum-achtige gevulde deegdingetjes. Is, onofficieel, het nationaal gerecht van Nepal. Lekker wel. Maar sowieso spicy. Mijn smaakpapillen zijn er nog niet geheel aan gewend, maar komt nog wel

Dit stukje tekst omvat nog niet de helft van de indrukken die ik afgelopen week opdeed. Ik heb al zoveel geleerd, gezien, geroken, geproefd en beleefd. Vanaf morgen, in het kindertehuis, zal ik alleen maar meer van dat krijgen.

"Alles is goed, mooi, geweldig, prachtig,... Het hangt er enkel van af hoe je het gebruikt, aanprijst, ..."
Zo zie je op het vrijwilligershuis een reuze swastika-symbool. Voor ons lijkt het op het hakenkruis (nazi's). Echter is het in het hindoeïsme één van de heiligste tekens. Het staat symbool voor geluk.
Alles is een kwestie van perceptie. Maar je mag uitgaan van het goede!
En hiermee sluit ik graag af!