N.E.P.A.L.

Wanneer ik aan het typen ben, heb ik Nepal al verlaten en vertoef ik ergens tussen Dehli en Brussel. De dagen vlogen weer voorbij, maar vooral het gebrek aan ‘tijd’ en internet zorgde er voor dat een nieuw verslagje uitbleef.

Pokhara was de plek dat ik wilde gebruiken om mijn bucketlist af te vinken. Pokhara ligt zo’n 7 uur rijden van Kathmandu. De busrit was, net zoals die naar Chitwan, de moeite waard. Keer op keer word je er getrakteerd op mooie uitzichten.
Het alleen reizen heeft echt voordelen. Je ontmoet zoveel mensen! Als ik eraan terugdenk, geen enkel moment was ik alleen. Ik sliep zelfs max. 7 dagen alleen. De andere dagen was ik steeds in (goed) gezelschap. Tijdens de busrit naar Pokhara ontmoete ik tijdens de busstop en het eten van een samosa (een met aardappel en groenten gevuld en gefrituurd pakketje – HEERLIJK!) Noel. Een man uit UK die al een tijdje aan het reizen was. Uren vlogen voorbij door ons gesprek. Aangezien hij al in Pokhara was geweest, had ik meteen een gids wanneer we waren aangekomen. Waar onze wegen splitsen wisselen we gegevens uit. We zouden in de dagen nadien immers elkaar nog vaak weerzien.

In Pokhara ontmoette ik een aantal medevrijwilligers. Leuke bende! Babiche, Elien, Scarlet, Leigh en Janis. Zij deden of hadden in Pokhara vrijwilligerswerk gedaan. Mijn verblijf in Pokara was korter dan verwacht, aangezien de trek die ik nog wilde doen richting Langtang ging. En dus terug richting Kathmandu. De dagen die ik spendeerde in Pokara waren zeer gevuld. De avond dat ik arriveerde was het ook Leigh zijn verjaardag, en om klokslag middernacht was het mijn beurt. Jammer genoeg eindigde onze avond (en begon mijn verjaardag) onprettig met een gevecht met een lokale jongen waar ik zelf in tussen was gekomen om mijn vrienden te beschermen. Ik hield er dan ook een blauwe arm, een pijnlijk hand en pols aan over. Het enige wat ik er nog over kwijtwil ik dat ik me soms afvraag waarom mensen amok maken. Kan niet gewoon iedereen vriendelijk, respectvol en lief zijn voor elkaar?! Het maakte me heel, maar dan ook echt héél boos die avond! We deden de dagen nadien dan ook het nodige bij de ‘toerist police’. Doordat we ‘in this together’ waren, we er veelvuldig over praatte kon het negatieve gevoel ook snel verdwijnen. Het was al snel een onderwerp om over te lachen. Gelukkig. En gelukkig was dat ook de enige onprettige ontmoeting. Och ja… Dat kan echt overal voorvallen.

Het gevoel dat ik me wat verloren en nutteloos voelde was er ook nog in Pokhara. Ik kon me niet goed aanpassen aan het ‘toerist-zijn’. Gelukkig had ik mijn bucketlist die voor afleiding zorgde. De eerst volgende dag (vrijdag - mijn verjaardag) begon ik met een overheerlijke dal bath en een kannetje verse lemongrass tea (getrakteerd door Leigh – thanks!). Ik sprak ook af met Noel om de mototrip die we samen gingen doen uit te stippelen. Dat gebeurde bij een heerlijke cappuccino. Ik had er zoveel zin in! Nadien motoverhuurder zoeken en wat gegids rondwandelen. Super! Ik vond ook een flyer in verband met meditatie, joga,… Wat ons dat ook deed belanden bij OM Family. Ik was overtuigd en door het goedkeuren van Noel (zelf intens bezig met meditatie en joga) boekte ik meteen een ‘day course’. Dat was ook een ervaring. Ik kreeg een mix van bepaalde joga-stijlen, kreeg een holistische massage, en deed aan meditatie. Vooral dat laatste blijft me bij. Een heel intense ervaring. Die avond eindigde ik met een danssessie en… dal bath! Geen beter begin of einde van een dag! :)
Een van de overige dagen sprong ik dus ook op de moto. Finally!!! We hadden al om 7u afgesproken. Na het testen van de moto (Pulsar 150), begonnen we aan de trip. Het was een fantastische rit tussen de bergen, met adembenemende uitzichten. We stopten ook regelmatig voor een theetje of een knabbel, wat het meteen ook een culinaire dag maakte. Daar zeg ik geen nee tegen! :p Het rijden op zich had wel enkele uurtjes inwerktijd nodig. Buiten het feit dat de moto wat vierkant reed, was er ook nog het links rijden. De staat van de wegen maakte het er ook niet gemakkelijk op. Maar… ik had het snel door. Al toeterend stak ik daar waar nodig de bussen voorbij op de smalle bergstukjes. Mijn paarse sterretjes jas verraadde dat er een vrouw achter het stuur zat, wat ze in Nepal niet gewend zijn. Vrouwen rijden hier hoofdzakelijk op scooters. Ik voelde me dus wel wat bekeken met andere woorden. Maar goeie god, wat was het zalig om terug om de moto te zitten! Dat was al van mijn moto examen geleden. Ik was dan ook blij dat het rijden technisch goed ging en ik zonder ongelukken die avond de moto terug kon afzetten. Ik voelde het wel. Een hele dag gereden (wat veel concentratie vergde) en het laatste uur zaten we in de spits wat super vermoeiend was. Focus op 100% is er dan nodig, want het verkeer in Nepal is niet van de poes! De mototrip was geslaagd! Ik kijk al uit naar een moto tripje in de Ardennen! :) :) :) Eerst nog een moto aanschaffen natuurlijk…

Een andere dag ging ik met de andere vrijwilligers richting Begnas Tal. Een van de 2 grote meren in de buurt van Pokhara (Pokara heeft trouwens zelf ook een meer – zeer mooi). Begnas Tal was ook heel mooi. Het weer was schitterend en zorgde ervoor dat de bergen perfect gereflecteerd werden in het meer. We genoten ervan van op een rooftop restaurantje waar ik, jawel, dal bath verorberde. Dal bath is echt verslavend! Gelukkig heb ik mezelf voldoende geïnformeerd en een Nepalees kookboekje aangeschaft om het thuis ook eens te proberen. Het zal afkikken worden van dat gerecht! :)
Toen we terug naar huis gingen passeerden we aan het meer een groep kinderen die op hun vrije dag (= zaterdag) met school op ‘pick nick’ waren. Meestal is dat luide muziek, eten en dansen. We werden toegejuicht en Janis en ik keken naar elkaar. We dachten hetzelfde. “Let’s dance with them!”. “Sister, dance with me”, wat ik dan ook met plezier deed. Zowel Janis, Elien, Babiche als ik stonden dus midden in een groep dansende kinderen. Het kan allemaal in Nepal! Een voorbeeld van de Nepalese openheid. Wat ik enorm, enorm, enorm apprecieer (nee dit is geen typfout, ik schrijf het werkelijk drie maal! :)).
Op de busrit terug slaagde een Nepalees jongentje erin om me te doen blozen en te doen smelten. De bus zat, zoals altijd?, volgestouwd. Hij stond naast mij en ik had nog vrije ruimte op mijn schoot. Ik nam hem dus op mijn schoot. Het gesprek met hem en zijn ouders was heerlijk. Wanneer hij met zijn mama en papa was afgestapt kwam hij, voor mij onopgemerkt, terug en gaf me totaal onverwacht een kus op mijn wang. Ik zakte he-le-maal weg in mijn stoel! Ik herinner me ook nog levendig zijn warme handje op het mijne tijdens de busrit. Toen de bus verder ging was hij nog steeds aan het wachten en kreeg ik nog kushandjes er bovenop. Ongelooflijk hartverwarmend. Zelfs nu tijdens het neerpennen ervan word ik helemaal warm van vanbinnen.
Ik heb al zoveel mooie dingen meegemaakt! Geen bungee jump of een mountain view flight (wat in Nepal ook allemaal mogelijk is), maar vele kleine dingen. Dingen waar sommigen misschien helemaal blind voor zijn. En het mooie ervan is, ook thuis is dat allemaal mogelijk! Meer nog, overal ter wereld. Zolang je er maar oog voor hebt en er voor open staat. Zoals ik al zei, the best things in life aren’t things.

Zo was ook de trektocht in het Langtang gebergte een unieke ervaring voor me. Langtang (gebergteketen dicht bij de Tibetaanse grens) stond al op mijn verlangslijstje nog voor ik in Nepal aankwam. Na wat besprekingen en voorstellen aan mijn medetrekkers (Elien, Scarlet en Janis) begonnen we eraan. Mét gids, maar zonder dragers. Het zou een trektocht van 8 dagen worden, waarvan 2 ervan voorzien waren om tot het startpunt (Suyabrubesi) te komen. Een rit over 120km die maar liefst minstens 7 uur in beslag neemt. Vele horrorverhalen had ik er al van vernomen, maar eigenlijk viel het best nog mee. Het was een beleving op zich. Naast de bakken appelsienen, bananen, een kip in een plastic zak, aardappelen, en wat nog allemaal, werden we ook tijdens deze busrit van smaakmakende uitzichten voorzien. De mist die de hele vallei bedekte zag eruit alsof het een zee van wattekes was. Zo mooi! Omdat de buschauffeur goed zijn gaspedaal wist staan (misschien opgehitst door de Nepalse dancemuziek die doorheen de boxen speelde??), kwamen we vroeger dan verwacht aan op onze startplek. We besloten dan ook om na een kop thee de trek al aan te vatten en tot een van de eerste lodges te stappen. Het begon al stevig en na enkele uren kwamen we – kletsnat van het zweet – aan bij onze eerste slaapplek.
Doorheen de voorgaande dagen had ik met verschillende mensen verschillende trekkings besproken. Ik kwam dan ook tot de vaststelling dat het best alleen te doen is en het door het off season time mogelijk moest zijn om gratis te slapen. Het idee van zonder gids (of meer zelfs, om alleen te gaan) had ik na wat tijd terug opzij gezet (iemand gelukkig thuis ;)). Maar ik wou volledig gaan voor gratis slapen! Vond dat een uitdaging, waar ik bovendien elke keer weer in slaagde om het te verkrijgen. Barging is my thing :) En het grappige is, je wordt meer gerespecteerd als je ook effectief afdingt als je dingen koopt. Want dat is nu eenmaal een deel van de Nepalese cultuur.

De Langtang trek was uitmuntend. Hard werken wel, maar zo mooi! De uitzichten veranderen zo vaak! Het ene moment in het bos, dan in een open veld, dan in Harry Potter-achtige scènes, dan bevind je je precies in de jungle,… Meer naar boven toe werden we natuurlijk helemaal omringd door gebergte. De snowy mountains gingen zelden uit ons beeld. We zagen ook tal van dieren. Apen, yaks, camouflage koeien (koeien die in de kant stonden te grazen en ons onverwacht verraste), arenden, vlinders, geiten, volgeladen ezels,… Fascinerend! De aanpassing aan de hoogte was wel zwaar voor me. Hoofdpijn en nachtmerries waren de symptomen die ik had. We gingen tot 3900 meter. We kwamen voorbij tal van gebedsplaatsjes, staken watervallen en rivieren over, maar klommen soms vooral de voeten van ons lijf. Alhoewel ik over dat laatste echt niet wil overdrijven, want de mensen die er wonen zijn bewonderenswaardig. Alles, maar dan alles, sleuren ze (of de ezels) naar boven. Dat maakt dan ook dat bij elke lodge hoger alles duurder werd. Voor een dal bath betaal je er gemakkelijk 500 roepies, terwijl je er op de ‘begane grond’ 120 roepies voor betaald. Zo kwam ik een vrouw tegen die 2 balken om een huis te bouwen aan het sjouwen was. Of een man die een glasplaat naar boven droeg. Ze gebruiken een techniek waarbij ze het gewicht via een touw rond hun voorhoofd vastmaken. Ik mocht echt niet klagen over de rugzak die ik meezeulde. Mijn hoed af voor hen. Echt… Het leven is er, weeral, zo anders. ‘Same same, but different” from the rest in Nepal.
Met de woorden ‘hinus’ werden we steeds op pad gejaagd door onze gids Raju. Een tof, grappig en klein Nepalees mannetje. Uiteindelijk was ik wel blij om hem erbij te hebben. Vooral toen we het punt Kyanging Gomba bereikt hadden (het eindpunt van onze trek vanwaar we nog 1 dagtrek zouden doen naar Kyanging Ri – zo’n 4600 meter) en het helemaal bewolkt werd. We kwamen dus terecht in sneeuwal. Het Kerstmis-gevoel was hiermee aangewakkerd! Zeker met de kacheltjes die ze hebben in de tea-houses. Wat houd ik van kachels!!! Een must wel daar boven, want je tenen zouden er gewoon afvriezen!
Die avond aan de top werd nog leuk ingevuld samen met andere trekkers en hun gidsen. En de top bereiken werd bekroond door een stevig stuk apple cake van de lokale bakker. Heerlijk!
Ik vertoefde die avond ook een hele tijd in de keuken waar ik de vrouw des huizes hielp met eten maken. Vind ik altijd heel leuk, en dan kan ik meteen wat leren. Ik werd gevraagd of ik niet langer kon blijven. Ze wilde me ook haar zoon aan me voorstellen. Lucky me was die niet thuis! :p Een van de gidsen maakte de opmerking ‘we have never seen a client like you’. Laps, daar had je het weer!
We gaven het weer een kans en hoopte op een klare dag de dag nadien. Dat hadden we nodig voor de beklimming van de Kyanging Ri. Maar kans vergrepen, want het bleef de hele nacht sneeuwen en het werd zelfs een sneeuwstorm. Een dikke laag sneeuw de ochtend nadien en een geheel ander uitzicht! We besloten dus de terugtocht in te zetten. Geen overschrijding van de 4000m voor ons dus, maar dat vonden we eigenlijk niet erg. Want de sneeuw was een zegen. Aangezien we dezelfde weg terug namen, was het zicht deze keer dus weer geheel anders. Wat we in 4 dagen naar boven deden, deden we in 2 dagen naar beneden. Maar daarom niet minder zwaar! Het afdalen was veel intenser voor het lichaam. Ik heb me meerdere malen afgevraagd “how did I do this in the way up?!?!”. We moesten dan ook weer een dikke anderhalve kilometer afdalen. Het is te zeggen, op-en-af stappen, want de Langtang route is nu eenmaal veel op-en-af. Elke keer we in de eerste dagen eens naar beneden ‘mochten’ wandelen, dachten we “oh nee!!! Dat moeten we straks ook weer op!” :)
Als je ooit naar Nepal gaat, dan raad ik zeker de Langtang trek aan!

Buiten het natuurschoon heb ik er weer super leuke mensen ontmoet, en ben ik een Nepalees kaartspel ‘dumbal’ rijker geworden. Het is ook heel grappig dat je veel dezelfde mensen tegen komt. Ieder een ander tempo en ritme, maar toch ergens kom je weer samen.

Na de trek waren we terug in Thamel terecht gekomen. De warme douche in ons hotel en verse kledij deed zo’n deugd! Je kan je voorstellen, 8 dagen en 2 T-shirts… Jep, stinken noem ik dat. Maar je kan echt niet teveel meenemen, want alles moet je elke stap meesleuren. Gelukkig zaten mijn medereizigers in hetzelfde schuitje. En de Nepalesen in de bergen storen zich er niet aan. Die wassen hun niet volgens onze standaards… In Thamel genoten we in het lokale restaurantje van heerlijke buff mo mo’s en een heerlijke thurkpa soep. Dit alles voor nog geen… euro! Elien en ik zijn er nog vaak terug gegaan. :) Super lieve mensen ook! Rasechte Nepalezen zijn zo warm van hart!

De voorlaatste dag ging ik terug richting Panauti. Dit om een laatste ‘goodbye’ te zeggen aan de plek waar ik meer dan 3 weken doorbracht. En gewoon, omdat ik heel graag er nog eens naartoe wilde.
Een uitgelezen moment ook om enkele dingen in de buurt van Panauti te bezoeken. Daar had ik door mijn drukke schema tijdens het vrijwilligerswerk immers geen tijd voor gehad. Himal had er ook voor gezorgd dat hij mee kon en wat dingen kon laten zien. Super lief!
De ontvangst was zo hartelijk! Opnieuw kreeg ik zelfgemaakte sierraden, tekeningen, knuffels en warme woorden zoals “we’ve missed you so much”. Echt?! Ze hadden er echt naar uitgekeken, en ook Tesja (my sister in crime) was opgewonden om te terug te zien. Ik ook! Het was heerlijk om de dag te hebben om terug te gaan. Elien (zelf ook vrijwilligerster, maar op een andere plek) was met me mee, en ik vond het super om haar ‘mijn plekje’ te laten zien. We volgenden de kids die ochtend naar school. Ook daar zei ik de leerkrachten een ‘last goodbye’. “Come again soon!”, klonk het.
De dag te Panauti had prachtig weer. Een hele range van witte bergtoppen te zien door het heldere weer. We bezochten ook Namoboedha. Een pracht van een stupa. Een van de drie meest bezochte in Nepal. Terug aangekomen in het kindertehuis werden we opgewacht met zelfgemaakte veg mo mo’s. Wauw! Ook weer speciaal voor mijn komst. Ik voelde me zó vereerd! Teruggaan die dag was echt als ‘thuiskomen’. Een plek waar ik mijn draai had gevonden en zoveel lieve mensen leerde kennen! Didi van het huis waar ik sliep kon me nauwelijks loslaten. En voor mezelf was het ook moeilijk op het moment ik écht dag moest zeggen aan de kids, Himal, Tesja en Abika. Ik kon mijn tranen niet bedwingen. Ik wilde het verbergen, vooral voor de kids, maar ik kon het niet… De tijd vloog zo voorbij die dag dat we zelfs de laatste bus naar Kathmandu mislopen hadden. Maar dan is er Himal! Hij regelde een auto voor ons (want zo gaat dat hier in Nepal, vriendendiensten alom). We geraakten de laatste avond dus veilig terug.

Na een laatste les EHBO bij Rajesh thuis en het afscheid van Ana, Rajesh, Rajan en Sorita was het zover op mijn laatste dag te Nepal. Met de taxi naar de luchthaven…

N.E.P.A.L., Never Ending Peace And Love.
Mijn trip heeft me zoveel geboden. En ik ben zo dankbaar voor alles! Voor de openheid en kindness van mensen, voor de vlinders die mijn neus passeerden, voor de toevallige, leerrijke en leuke ontmoetingen onderweg, voor de super mooie naam ‘Karuna’ die ik kreeg, voor de prachtige sterrenhemel tijdens de trek, voor de vriendelijke “Namaste”-s die ik van mensen mocht ontvangen, voor de prachtige vogels die ik spotte tijdens het tandenpoetsen in de vrieskoude buiten, voor de dankbaarheid die ik kreeg voor hetgeen ik voor anderen deed, voor die mega arenden die ik heb mogen zien op de top van de Langtang trek, voor de lucht zo puur blauw, voor de geweldige uitzichten, voor de reflectie van het gebergte in het meer, voor de kennismaking met een andere cultuur, voor de kus van de jongen op de bus, … voor ALLES!! Zelfs het ijskoude water, de steenharde bedden, het stof in de grootsteden en de rochelende Nepalezen kunnen de balans niet doen omslaan.

Ik denk en hoop van harte een stukje Nepal in mijn leven in te bouwen thuis.

Een klein gedichtje om deze post te eindigen. :)
Een kip in een zak
Een geit op het dak
Of onderaan in de bus
Daar kraait hierom geen mus

Namaste Nepal! I love you!